Regulamin uczestnictwa w wycieczkach Hutniczo-Miejskiego Oddziału PTTK w Krakowie |
Kežmarská Biela voda, bus 0:40 h szlakiem żółtym Nad Matliarmi 0:40 h szlakiem niebieskim / żółtym Šalviový pramen 0:10 h) szlakiem żółtym Nizna Folvarska Polana1:35 h szlakiem żółtym Chata pri Zelenom plese, rázc.0:02 h szlakiem czerwonym / żółtym Chata pri Zelenom plese 0:40 h szlakiem czerwonym Veľké Biele pleso1:30 h szlakiem niebieskim Šalviový pramen 0:35 h szlakiem niebieskim / żółtym Nad Matliarmi 0:40 h szlakiem żółtym Kežmarská Biela voda, bus
Data odbycia wycieczki |
Trasa wycieczki | Nr grupy górskiej wg reg. GOT |
Punktów wg reg. GOT |
Czy przodownik był obecny |
27.01.2018 | Kežmarská Biela voda, bus – Nizna Folvarska Polana | Słowacja | 8 | Tak |
27.01.2018 | Nizna Folvarska Polana - Chata pri Zelenom plese | Słowacja | 7 | Tak |
27.01.2018 | Chata pri Zelenom plese - Kežmarská Biela voda, bus | Słowacja | 10 | Tak |
RAZEM | 25 |
Dolina Kieżmarska, w części literatury tatrzańskiej Dolina Kiezmarska, Dolina Białej Wody Kieżmarskiej (słow. Dolina Kežmarskej Bielej vody,)– dolina walna położona w słowackich Tatrach Wysokich, na granicy z Tatrami Bielskimi.
Topografia
Opada spod głównej grani Tatr we wschodnim kierunku, jej wylot znajduje się pomiędzy Kieżmarskimi Żłobami i Matlarami. Obramowanie doliny tworzy grań główna Tatr na odcinku od Przełęczy pod Kopą (Kopské sedlo) do Wyżniego Baraniego Zwornika (Vyšná Barania strážnica), południowo-wschodnia grań Wyżniego Baraniego Zwornika i grań Tatr Bielskich od Steżek (Stežky) po Szalony Wierch (Hlúpy vrch). Długość doliny wynosi 8 km, a powierzchnia 14,5 km². Jej dolne piętro jest zalesione, a skaliste górne piętro rozgałęzia się na 3 odnogi:
Nad doliną górują: Jagnięcy Szczyt (Jahňací štít), Jastrzębia Turnia (Jastrabia veža), Kołowy Szczyt (Kolový štít), Czarny Szczyt (Čierny štít), Baranie Rogi(Baranie rohy), Durny Szczyt (Pyšný štít), Łomnica (Lomnický štít), Kieżmarski Szczyt (Kežmarský štít) i Mały Kieżmarski Szczyt (Malý Kežmarský štít), Szalony Wierch, Bielskie Jatki (Jatky), Bujaczy Wierch i Steżki (Stežky).
Opis doliny
Większość obszarów doliny zbudowana jest z granitów, jedynie lewe skrzydło (w Tatrach Bielskich) powstało ze skał osadowych. Dolina była zlodowacona, świadczą o tym dobrze zachowane kotły lodowcowe, klasyczne progi skalne, podcięcia erozyjne stoków i moreny. Osobliwością jest występujący pod północnymi ścianami Łomnicy w Miedzianej Kotlinie płat wiecznego śniegu. Jest to tzw. śnieżnik, w ostatnich latach jednak ciągle zmniejsza się. Dnem doliny płynie potok Biała Woda Kieżmarska, w górnych odnogach doliny jest kilkanaście stawów, większe z nich to: Zielony Staw Kieżmarski (Zelené pleso), Czarny Staw Kieżmarski (Čierne pleso) i Mały Staw Kieżmarski (Malé Čierne pleso), Czerwony Staw Kieżmarski (Červené pleso), Modry Stawek (Belasé pleso), Wielki Biały Staw (Veľké Biele pleso), Stręgacznik (Trojuholníkové pleso).
Historia
Dolina Kieżmarska odegrała ważna rolę w historii zdobycia i poznania Tatr. Była wypasana od co najmniej XIV w., paśli tutaj mieszkańcy Białej Spiskiej, Rakus i Kieżmarku. O niektóre jej tereny pasterskie (np. Wspólną Pastwę) toczyły się długotrwałe spory, niejednokrotnie krwawe. Pasterstwo w Dolinie Kieżmarskiej istniało do 1954 r. Dolina miała też przeszłość górniczą. Rudy miedzi wydobywano na wysoko położonych Miedzianych Ławkach pod Łomnicą i Kieżmarskim Szczytem, kopano także na stokach Bielskiej Kopy i w północnym żlebie pod Rakuską Czubą.
Dolina Kieżmarska była odwiedzana przez turystów już w XVI wieku (odnotowana jest wycieczka Beaty Łaskiej z Kościeleckich w 1565 r.), dolinę już w 1793 r. zbadał i opisał Robert Townson, a w 1805 r. Stanisław Staszic. Prócz nich bywali tutaj i badali dolinę tacy badacze jak: brat Cyprian z Czerwonego Klasztoru, Göran Wahlenberg, Christian Genersich, Ludwik Zejszner, Franciszek Herbich i in. Nazwa doliny pochodzi od miasta Kieżmark, do której należała dawniej jej większa część. Nazwę tę wprowadziła w 1898 r. do literatury jedna z wypraw Tytusa Chałubińskiego. Dolinę penetrowali poszukiwacze skarbów, czasami ponosząc śmierć w jej urwiskach (w Dolinie Dzikiej lub Jastrzębiej zginął Johann Andreas Papirus, August Kaltstein na Bujaczym Wierchu). Taternicy polscy odegrali wybitną rolę w zdobyciu ścian otaczających dolinę, a zdobycie północnej ściany Małego Kieżmarskiego Szczytu trudną drogą wspinaczkową przez Bolesława Chwaścińskiego i Wiktora Ostrowskiego było jednym z większych osiągnięć polskiego międzywojennego taternictwa. Z doliną związana jest legenda o rubinie świecącym na szczycie Jastrzębiej Turni.
Turystyka
Obecnie Dolina Kieżmarska jest jedną z bardziej popularnych turystycznie dolin słowackich Tatr. Poprowadzone są przez nią szlaki turystyczne prowadzące na okoliczne szczyty (trasa znakowana poprowadzona jest na Jagnięcy Szczyt) i łączące sąsiadujące doliny. Przez dolinę przebiega Magistrala Tatrzańska. Szczyty wznoszące się nad doliną są jednym z ważniejszych rejonów taternictwa sportowego. W Dolinie Dzikiej znajdują się dobre tereny do uprawiania narciarstwa zarówno zimą, jak i latem. Zakwaterowanie i wyżywienie zapewnia wybudowane w latach 1895–1897 schronisko nad Zielonym Stawem.
Koszt:
dla uczestników zrzeszonych w PTTK z opłaconymi składkami | 48 zł. |
dla pozostałych uczestników | 60 zł. |
Koszt wyjazdu obejmuje:
Wyjazd:
Planowany powrót:
Formularz zgłoszeniowy |
Wpłaty należy dokonywać osobiście w Hutniczo-Miejskim Oddziale PTTK w Krakowie ul. Bulwarowej 37 w godzinach funkcjonowania Biura Oddziału lub przelewem na konto:
do dnia 22 stycznia 2018 roku z dopiskiem "Wycieczka Nr 005"
- po wcześniejszym zapisaniu się na listę uczestników u prowadzącego zapisy.
poniedziałek | 10.00 - 15.30 |
wtorek | 09.00 - 16.00 |
środa | 11.00 - 17.30 |
czwartek | 10.00 - 16.00 |
piątek | 09.00 - 14.30 |
Wycieczka nie ma charakteru komercyjnego i odbywa się na zasadzie samoorganizacji osób w niej uczestniczących, którą koordynują prowadzący wycieczkę.
Prowadzący wycieczkę zastrzegają sobie prawo zmiany tras lub programu ze względu na złe warunki atmosferyczne, braku czasu do realizacji programu lub zaistnienie innych nieprzewidzianych wydarzeń.
Uczestnicy wycieczki zobowiązani są do przestrzegania przyjętego planu oraz ewentualnych jego modyfikacji wprowadzonych przez organizatora, a także realizowania go w założonych ramach czasowych. W porozumieniu z organizatorem istnieje możliwość realizacji własnych programów.
Uczestnicy wycieczki winni mieć świadomość ryzyka wiążącego się z wędrówką w specyficznych warunkach górskich, w tym nieszczęśliwego wypadku lub kontuzji. Od uczestników wymaga się właściwego przygotowania do wędrówek górskich, a przede wszystkim posiadania ubioru i obuwia stosownego do pory roku oraz warunków atmosferycznych występujących w górach.