kontur (2 kB)

GÓRY ŚWIĘTOKRZYSKIE
PASMO OBLĘGORSKIE – WZGÓRZA TUMLIŃSKIE

15.09.2012

Linia

Kierownik wycieczki: Janusz Pustułka
Pogoda: pochmurno
Trasa przejazdu: Kraków Nowa Huta – Michałowice – Miechów - Chęciny – Oblęgorek - Tumlin Węgle – Kielce – Chęciny – Miechów – Michałowice - Węgrzce - Kraków Nowa Huta

Góry Świętokrzyskie Linia

Góry Świętokrzyskie

Góry Świętokrzyskie
Góry Świętokrzyskie

Z Krakowa z parkingu pod Światowidem wyruszyliśmy o godz. 7.00.kierujac się przez Węgrzce na drogę warszawską. ”Siódemką” przez Michałowice, Miechów, Chęciny z jednym postojem w połowie trasy docieramy do Oblęgorka. Na parkingu rozdzielamy prowiant na ognisko wśród uczestników i po odprawie informującej o przebiegu trasy, ustaleniu prowadzącego i zamykającego wyruszamy w góry szlakiem czarnym. Zaraz na początku krótki postój przy Muzeum Kowalstwa Artystycznego na obejrzenie eksponatów i zebranie pieczątek do kolekcji.

Ozdoby Muzeum Kowalstwa Artystycznego
Ozdoby Muzeum Kowalstwa Artystycznego

Z głównej drogi szlak skręca w piękną aleję lipową i doprowadza nas do Dworku - Muzeum Henryka Sienkiewicza. Tutaj obowiązkowa przerwa na pieczątki, podziwianie pięknej scenerii usytuowania Dworku w parku z zabytkowym starodrzewem i krótki rzut okiem wewnątrz muzeum na pamiątki po pisarzu. Pamiątkowym zdjęciem na tle Dworku kończymy spotkanie z Henrykiem Sienkiewiczem.

Przed Dworkiem Henryka Sienkiewicza
Przed Dworkiem Henryka Sienkiewicza

Opuszczamy przypałacowy park, po czym wkraczamy w rezerwat przyrody „Barania Góra” i uroczym wąwozem lessowym docieramy na szczyt Baraniej (426 m) do czerwonego szlaku. Pięcioro uczestników Jasia, Agatka, Adam, Andrzej i Zdzisiu poza programem postanawia zdobyć najwyższy szczyt Pasma Oblęgorskiego Siniewską Górę(449 m), przedsięwzięcie zakończone pełnym sukcesem.

Rezerwat „Barania Góra” – Wąwóz lessowy
Rezerwat „Barania Góra” – Wąwóz lessowy

Cała grupa natomiast zaczyna pokonywanie Głównego Szlaku Świętokrzyskiego, po ubiegłorocznym odcinku z Kuźniaków do Baraniej Góry. Szlak prowadzi teraz drogą asfaltowa wśród łąk i pól, z której podziwiamy panoramę Ciosowej Góry i u jej podnóża toru wyścigów samochodowych „Kielce”.

Panorama na Ciosową Górę i Tor Wyścigowy „Kielce”
Panorama na Ciosową Górę i Tor Wyścigowy „Kielce”

Dochodzimy do wsi Porzecze, w której przekraczamy rzekę Bobrzę, stanowiącą granicę między Pasmem Oblęgorskim a Wzgórzami Tumlińskimi. Wspinamy się na pierwsze ze wzgórz Tumlińskich - na Ciosową Górę (365 m). Najpierw ze szczytu, a potem od podnóża, podziwiamy urocze odsłonięcie piaskowca tumlińskiego, w scenerii którego robimy przerwę.

Wychodnia skalna na Ciosowej Górze
Wychodnia skalna na Ciosowej Górze

Pieczemy kiełbaski na wcześniej fachowo przygotowanym ognisku pod nadzorem Ziółeczka. Wraz z Prezesem Oddziału kol. Gienkiem Halo i sekretarzem Koła Elą Olszewską wręczamy zdobyte odznaki GOT Alicji Szali i Darkowi Farmasowi, a dzieciom i młodzieży mapy i słodycze.

Najmłodsi turyści
Najmłodsi turyści

Wspólne zdjęcie kończy piknik i czas ruszać w dalszą drogę.

Koniec pikniku
Koniec pikniku

Opuszczamy Ciosową Górę, w leśnej scenerii droga pnie się do góry by w końcu osiągnąć kolejne wzgórze Kamień (394 m). Szlak opada w dół, by po pewnym czasie stromo piąć się niczym na Lackową - na szczyt Wykieńskiej (401 m) .

Widok na Grodową Górę
Widok na Grodową Górę

Po stromym zejściu wzdłuż łąk szlak doprowadza nas pod Grodową Górę, którą po krótkim podejściu osiągamy. Na szczycie jest tablica informująca o rezerwacie „Kamienne Kręgi”, kapliczka z 1850 roku i czynny kamieniołom piaskowca – oglądamy, fotografujemy i dalej kontynuujemy naszą wędrówkę.

Kamieniołom na Grodowej Górze
Kamieniołom na Grodowej Górze

Szlak po zejściu z Grodowej opuszcza las i drogą wśród zabudowań doprowadza nas do Tumlina Węgle. Po drodze tablica informująca o Głównym Szlaku Świętokrzyskim, a za nią na wzgórku kościół renesansowy z 1599 roku.

Przy znaczku Głównego Szlaku Świętokrzyskiego w Tumlinie Węgle
Przy znaczku Głównego Szlaku Świętokrzyskiego w Tumlinie Węgle

Obok kościoła jest parking na którym kończymy naszą wędrówkę – II-go etapu Głównego Szlaku Świętokrzyskiego. Około 17.30 wyruszamy w drogę powrotną do Krakowa. Po drodze zbaczamy do Kielc po niesfornego uczestnika, w połowie trasy krótki postój i dalej bez przeszkód docieramy na parking pod Światowidem, kończąc kolejną wycieczkę Koła PTTK Stalowni.

Janusz „NUNUŚ” Pustułka

Linia

Góry Świętokrzyskie są najwyżej wzniesioną częścią Wyżyny Kielecko-Sandomierskiej. To również najstarsze pasmo górskie spośród wszystkich gór na obszarze Polski. W skład Gór Świętokrzyskich wchodzi kilkanaście pasm. Są one położone równolegle do siebie, ciągnąc się z zachodu na wschód. Główną oś stanowi ciąg pasm o długości ok. 70 km. Rozpoczyna się on w okolicach Dobrzeszowa na zachodzie. W jego skład wchodzą od zachodu: Pasmo Dobrzeszowskie, Pasmo Oblęgorskie, Wzgórza Tumlińskie, Pasmo Masłowskie, Łysogóry oraz Pasmo Jeleniowskie, które kończy się w okolicach Opatowa. Ciąg ten pocięty jest przełomami rzek: Łosośnej, Bobrzy, Lubrzanki i Słupianki. Najwyższą częścią tych niewielkich, ale interesujących gór jest ciągnące się przez ok.15 km pasmo Łysogór z najwyższym szczytem Łysicy (612 m n.p.m.). Zbudowane jest ono głównie z kwarcytów i łupków kambryjskich. W partiach szczytowych występują gołoborza - zbocza pokryte rumoszem skalnym. Na terenie pasma został utworzony w 1950 roku Świętokrzyski Park Narodowy.

Oblęgorek - mieści się tu Muzeum Henryka Sienkiewicza - oddział Muzeum Narodowego w Kielcach. W 1900 r. społeczeństwo polskie ufundowało ze składek majątek w Oblęgorku dla Henryka Sienkiewicza, z okazji 25-lecia pracy literackiej (akt notarialny wręczono mu 22 grudnia 1900 r.). Dworek zaprojektował Hugo Kuder, a urządzeniem parku zajął się projektant Franciszek Szanior. Od maja 1902 do sierpnia 1914 r. Sienkiewicz mieszkał w Oblęgorku, używając go głównie jako letniej rezydencji. Po śmierci pisarza osiadła tu jego żona Maria i syn Henryk Józef, zamieszkując majątek do 1944 r. W 1958 r. dzieci Henryka Sienkiewicza podarowały państwu dworek, w którym niebawem powstało Muzeum Henryka Sienkiewicza (jego pierwszym kustoszem była żona Henryka Józefa, Zuzanna Sienkiewiczowa). Obecnie na parterze Muzeum odtworzony jest wygląd i wystrój pomieszczeń z czasów pisarza, a na piętrze wyeksponowana jest poświęcona mu wystawa.

Muzeum Henryka Sienkiewicza
Muzeum Henryka Sienkiewicza

Pasmo Oblęgorskie – pasmo Gór Świętokrzyskich. Rozciąga się od doliny Łosośny w okolicach wsi Kuźniaki na zachodzie po dolinę Bobrzy na wschodzie. Zbudowane jest z piaskowców triasowych. Część pasma porośnięta jest lasem z przewagą jodły, dębu i buka. Na terenie pasma znajdują się dwa rezerwaty rezerwat „Perzowa Góra”(geolog. leśny) i rezerwat „Barania Góra” (leśny). Przez pasmo przebiega czerwony szlak turystyczny im. Edmunda Massalskiego z Gołoszyc do Kuźniaków.


Rezerwat "Barania Góra"
Rezerwat położony jest we wschodniej części Pasma Oblęgorskiego, w otoczeniu Baraniej Góry (427 m n.p.m.). Ochronie podlega kompleks leśny składający się głównie ze starodrzewu jodłowego i bukowego. W bogatym runie tego lasu stwierdzono ponad 120 gatunków roślin naczyniowych, w tym wiele gatunków rzadkich i podlegających ochronie. Do najciekawszych należą: widłak wroniec, wawrzynek wilczełyko, barwinek pospolity oraz łanowo występujący bluszcz pospolity. Ponadto można spotkać: marzankę wonną, kruszynę pospolitą, wierzbownicę górską, narecznicę szerokolistną, kopytnik pospolity, kokoryczkę okółkową.
Niepowtarzalnego uroku i malowniczego piękna całej okolicy dodają lessowe wąwozy, miejscami przekształcone w nieckowate dolinki.

Wąwóz lessowy w rezerwacie "Barania Góra".
Wąwóz lessowy w rezerwacie "Barania Góra".

Wzgórza Tumlińskie
Wzgórza Tumlińskie – pasmo w Górach Świętokrzyskich, część tzw. pasma głównego. Rozciąga się od przełomu Bobrzy na zachodzie, który oddziela je od Pasma Oblęgorskiego, do doliny Sufragańca na wschodzie. Zbudowane jest z czerwonych piaskowców triasowych, wydobywanych w kamieniołomach na Górze Ciosowej i Sosnowicy. Na terenie pasma znajduje się Rezerwat „Kamienne Kręgi” (geolog.- archeolog.- leśny). Przez pasmo przebiega czerwony szlak turystyczny im. Edmunda Massalskiego z Gołoszyc do Kuźniaków.

Rezerwat "Kręgi Kamienne"
„Kamienne Kręgi” to rezerwat przyrody nieożywionej, położony w Paśmie Tumlińskim, na Górze Grodowej (399 m n.p.m.) w gminie Miedziana Góra. Nazwa rezerwatu wiąże się z miejscem pogańskiego kultu, jakim w przeszłości był szczyt Góry Grodowej. Dzięki badaniom archeologicznym w latach 1958 – 1960 odkryto tutaj trzy kręgi otaczające szczyt, które usypane zostały z kamieni i ziemi. Podobne kręgi zobaczyć można na Łysej Górze czy Górze Dobrzeszowskiej. Kultowe „miejsca mocy” i wały otaczające szczyt Grodowej to historia sięgająca VII – VIII w., dziś kręgi są praktycznie niewidoczne dla przeciętnego obserwatora. Największym bogactwem i atrakcją rezerwatu są naturalne wychodnie geologiczne dolno-triasowych piaskowców oraz ich sztuczne odsłonięcia w starych wyrobiskach i w ścianach czynnego kamieniołomu "Tumlin-Gród".

Wychodnia skalna w Rezerwacie „Kamienne Kręgi”
Wychodnia skalna w Rezerwacie „Kamienne Kręgi”

Piaskowce charakteryzują się ogromnym bogactwem struktur sedymentacyjnych oraz ciekawą czerwonobrunatną barwą. W przeszłości wykorzystywane były do budowy, m.in. wielkiego pieca w pobliskim Samsonowie oraz klasztoru Cystersów w Wąchocku. Cały obszar rezerwatu porasta las sosnowy z domieszką dębu. Sporadycznie występuje także brzoza, jodła, klon oraz świerk.

Linia
Relacja Doroty i Marka Szali
Linia

Trasa turystyczna

Pasmo Oblęgorskie – Wzgórza Tumlińskie - 15.09.2012

Data
odbycia
wycieczki
Trasa wycieczki Nr grupy
górskiej
wg reg. GOT
Punktów
wg reg.
GOT
Czy
przodownik
był obecny
15.09.2012 Oblęgorek – Barania Góra (426 m) Ł.03 4 Tak
15.09.2012 Barania Góra (426 m) - Porzecze Ł.03 4 Tak
15.09.2012 Porzecze – Kamień Miedzianogórski Ł.04 5 Tak
15.09.2012 Kamień Miedzianogórski - Grodowa Ł.04 6 Tak
15.09.2012 Grodowa – Tumlin PKP Ł.04 2 Tak
RAZEM 21
Linia
Relacja fotograficzna - Grzegorz Szczotka
Relacja fotograficzna - Olga Płaszczewska
Relacja fotograficzna - Teresa Wróbel
Relacja fotograficzna - Koło ZH
Relacja fotograficzna - Ilona Wiechecka
Relacja fotograficzna - Jan Filipowski
Relacja fotograficzna - Janusz Pustułka
Relacja fotograficzna - Piotr Bujas
Powrót
copyright